تقریباً اطمینان دارم شما نیز با من هم عقیده هستید، كه آنچه از میز و صندلی مدیریت(پست رسمی)‌ مهم تر است، كسی است كه بر آن جایگاه تكیه می زند.

شاید این جمله ای تكراری باشد،‌ اما به گمان من رفتار ما انسان ها قابل مطالعه است و البته این قابلیت تامل در كسانی از ما مسئولیت مدیریت و رهبری را بر عهده می گیرند بسیار بیشتر است.

به خوبی یاد دارم سال ها پیش برای اولین با مدیری مواجه شدم كه در اولین برخوردش با هر فردی(فارغ از جایگاه شغلی و سنی)‌ تمام قد از صندلی خود بر می خواست، یك شنونده موثر و كامل بود و در پایان هر مذاكره به طور كامل و تا در خروجی فرد مراجعه كننده را مشایعت می كرد. تمام آن سازمان فضای همدلی تكاپو،‌ مشاركت، رقابت سالم برای دیده شدن و انگیزش بود.

تردیدی ندارم كه آن مدیر،‌ به شكل كاملا صحیحی رهبری می كرد. چرا كه همه افراد سازمان(حتی كم انگیزه ترین، كم تعهدترین و كم تخصص ترین افراد)‌ را به حركت و نكاپو انداخته بود. چرا كه همه افراد تلاش می كردند تا كاری كنند در معرض رفتارهای درست آن مدیر قرار گیرند چرا كه حتی بازخواست های او نیز برای همه جنبه یادگیری و آموزش داشت.

اما روزهای طلایی آن سازمان بیش از دو سال طول نكشید!‌ اتوبوس جدیدی در  مدیریت آن سازمان وارد شد و با شكل نامناسبی فرد دیگری جایگزین آن مدیر شد.

جالب این جا است كه فرد جدید در همان میز و صندلی، همان سازمان، همان افراد زیرمجموعه را تحویل گرفته بود. اما كمتر از یك ماه رفتارهای ناپخته و ناصحیح فرد جدید چنانچه دافعه بزرگی ایجاد نموده بود كه از هم گسیختگی،‌ بی انضباطی به طور كامل محسوس بود.

مدیر جدید فردی بسیار بدبین نسبت به همه وضعیت ها و افراد بود،‌ همیشه در توهم توطئه ای بود كه كاركنانش برای او در نظر گرفته اند. هرگز رفتاری احترام آمیز مشابه با مدیر قبلی از خود با دیگران نشان نمی داد(حتی از صندلی خود برای دیكران نیم خیز هم نمی شد!)‌

به تدریج تمام نیروهای كلیدی و كارآمد از آن سازمان به دلیل همین رفتارها خارج شدند. تعارض در میان افراد به حداكثر میزان خود رسیده بود،‌ هیچكس حاضر به قبول مسئولیت كارهای خود نبود. كسی تمایل به مشاركت نداشت و همه افراد تلاش می كردند تا كمتر در معرض مدیر جدید قرار گیرند مبادا دچار بداخلاقی هایی جدیدی از او شوند.

اینكه گفته می شود شرف المكان بالمكین (ارزش هر جایگاه به کسی است که در آن قرار گرفته است. به عبارت دیگر، انسان است که به یک جایگاه ارزش می‌دهد)، جمله ای است كه اهمیت شایستگی را به خوبی نشان می دهد.

لطفا نظرات خود و تجارب مشابه خود را درباره این نوشتار به اشتراك بگذارید.